ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

Η Αρειανή Αντίσταση θέλει με αυτό το κείμενο να αποτίσει φόρο τιμής σε ένα μεγάλο επαναστάτη. Τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ.

Στα βουνά της Θράκης μια σκλάβα γέννησε ένα παιδί που κι αυτό έγινε σκλάβος στα δώδεκα χρόνια του. Από την νεανική του όμως ηλικία σκεφτόταν πώς να διαλύσει τα δεσμά της σκλαβιάς, 2000 χρόνια πριν από τη διακήρυξη της ελευθερίας των σκλάβων...

Ο Σπάρτακος ήταν ένας μονομάχος θρακικής καταγωγής που ηγήθηκε μιας μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων καταπιεσμένων ατόμων εναντίων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αρχικά υπηρέτησε στον ρωμαϊκό στρατό ως μισθοφόρος, απ’ όπου λιποτάκτησε, αλλά συνελήφθη και κατέληξε στη σχολή μονομάχων του Λέντουλου Βατιάτου στην Καπύη την Καμπανίας. Η πόλη αυτή ήταν περίφημη για τις σχολές μονομάχων που φιλοξενούσε, οι περισσότεροι των οποίων ήταν γαλατικής και θρακικής καταγωγής. Το 73 π.Χ. ο Σπάρτακος μαζί με 70 άλλους μονομάχους της Καπύης δραπέτευσαν και κατέφυγαν στις πλαγιές του Βεζούβιου, απ’ όπου διενεργούσαν επιδρομές λεηλατώντας τα γειτονικά κτήματα. Ο Σπάρτακος αναδείχθηκε σε αρχηγό τους, ενώ από τους υπόλοιπους ξεχώρισαν οι Γαλάτες, Κρίξος και Οινόμαος.

Ο αριθμός των επαναστατών άρχισε να μεγαλώνει καθώς στις τάξεις τους προσχωρούσαν δούλοι, άποροι και κατατρεγμένοι, μεταξύ αυτών και πλήθος γυναικόπαιδων. Ο Σπάρτακος και οι μονομάχοι-σύντροφοί του ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τους οπαδούς τους κι έτσι γύρω από τον πυρήνα τον μονομάχων, σε λίγες εβδομάδες, δημιουργήθηκε ένας μικρός στρατός. Οι Ρωμαίοι αρχικά αντέδρασαν με νωθρότητα, θεωρώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία από τις πολλές μικροεξεγέρσεις δούλων. Μέχρι τον επόμενο χρόνο όμως ο Σπάρτακος είχε καταστεί κύριος της Καμπανίας, έχοντας πρώτα εξολοθρεύσει μια ρωμαϊκή δύναμη 3.000 ανδρών, μαζί με τον διοικητή της. Οι τάξεις των δούλων τώρα πυκνώνουν με μεγαλύτερο ρυθμό, φτάνοντας τις 120.000. Μάλιστα συγκροτείται και πολυάριθμο ιππικό. Κατόπιν τούτου οι Ρωμαίοι αντελήφθησαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν καλά εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό και έστειλαν εναντίον των δούλων τους υπάτους Γέλλιο Ποπλικόλα και Λέντουλο Κλαυδιανό. Ο στρατός των υπάτων κατάφερε να παγιδεύσει και να εξοντώσει στην Απουλία το στρατό του Κρίξου, μαζί με τον διοικητή του, που είχε διαχωριστεί από τον στρατό του Σπάρτακου και ακολουθούσε δική του πορεία.

Η επιτυχία αυτή δεν διήρκεσε πολύ. Θέλοντας να παγιδεύσουν τον κύριο όγκο των εξεγερθέντων, που υπό τον Σπάρτακο βάδιζε προς τη Βόρειο Ιταλία με σκοπό να εξέλθει από την ρωμαϊκή επικράτεια, οι δύο ύπατοι χώρισαν τις δυνάμεις τους, αλλά συνετρίβησαν διαδοχικά. Όλοι οι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν μετά τη μάχη. Τρίτη νίκη επέτυχε ο Σπάρτακος στη Μόντενα εναντίον του διοικητή της εντεύθεν των Άλπειων Γαλατίας, Γάιου Κάσσιου Λογγίνου. Υπό την πίεση των οπαδών του που είχαν εθιστεί στη λαφυραγωγία, ο Σπάρτακος δεν διέβη τις Άλπεις όπως ήθελε, αλλά επέστρεψε στην Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, ένας αριθμός των αμάχων που ακολουθούσε τον στρατό του Σπάρτακου, πέρασαν τις Άλπεις και επέστρεψαν στις πατρίδες τους. Πάντως, οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ιταλία. Οι συνεχείς νίκες τούς οδήγησαν στο να υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους. Επίσης, υπολόγιζαν να περάσουν στην πλούσια Σικελία, η οποία είχε τεράστιο αριθμό σκλάβων και μετρούσε δύο μεγάλες επαναστάσεις σκλάβων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Για το σκοπό αυτό ήρθε σε συνεννόηση με Κίλικες πειρατές.

Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν δέος στη Ρώμη. Ανακάλεσε τους δύο υπάτους και ανέθεσε την πάταξη της εξέγερσης στον έμπειρο στρατηγό Μάρκο Λικίνιο Κράσσο στον οποίο παραχώρησε αυξημένες εξουσίες. Ο Κράσσος προσπάθησε με τεχνάσματα να φέρει τον στρατό των δούλων σε ευνοϊκή για τους Ρωμαίους θέση. Παράλληλα έστειλε τον υπαρχηγό του, Μόμμιο, να επιτηρεί τις κινήσεις των αντιπάλων χωρίς, όμως, να δώσει μάχη. Ο Μόμμιος, ωστόσο, παράκουσε τις εντολές που είχε λάβει με συνέπεια να δεχτεί ταπεινωτική ήττα. Πάραυτα, ο Κράσσος επέμεινε στην καταδίωξη του Σπάρτακου, που βρέθηκε εγκλωβισμένος κοντά στο Ρήγιον (τέλη του 72 π.Χ.) καθώς οι πειρατές αφού εισέπραξαν τα ναύλα αθέτησαν τη συμφωνία. Έτσι ο Ρωμαίος στρατηγός συνεπλάκη με ένα τμήμα των επαναστατών. Η μάχη υπήρξε πολύωρη με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν. Στην συνέχεια προσπάθησε να εμπλέξει και τον κύριο όγκο των εχθρών του, αλλά οι τελευταίοι υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου ξέφυγαν από την παγίδα και διέσπασαν τις γραμμές των Ρωμαίων, προκαλώντας μάλιστα σοβαρές απώλειες στους διώκτες τους.

Η τελευταία αυτή επιτυχία των δούλων ήταν μοιραία για την τύχη τους. Τυφλωμένοι από τις διαδοχικές επιτυχίες τους, αγνόησαν ακόμα μία φορά τις υποδείξεις του Σπάρτακου και αποφάσισαν να δώσουν μάχη σε ανοικτό πεδίο. Από την άλλη, ο Κράσσος επεδίωκε να δώσει την αποφασιστική μάχη (και φυσικά να νικήσει) πριν έρθουν ο Πομπήιος από την Ισπανία και ο Λούκουλος από την Μικρά Ασία, ώστε να καρπωθεί μόνον ο ίδιος την επικείμενη νίκη.
Η τελική μάχη έγινε στα Βασιλικάτα της Λουκανίας (Νότιος Ιταλία) την άνοιξη του 71 π.Χ. Υπήρξε πολύωρη και αιματηρή αλλά τελικά η συνοχή και η πειθαρχία των ρωμαϊκών στρατευμάτων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ τους. Ο Σπάρτακος σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει τον Κράσσο στο πεδίο της μάχης.

Οι αιχμάλωτοι δούλοι, περίπου 6.000 τον αριθμό, σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού, ενώ εκτιμάται ότι οι νεκροί στο πεδίο της μάχης ήταν πολύ περισσότεροι.

Η επανάσταση του Σπάρτακου θεωρείται η μεγαλύτερη επανάσταση δούλων της ρωμαϊκής Ιστορίας. Αν και εν τέλει πνίγηκε στο αίμα, η αναστάτωση που προκάλεσε στην καρδιά, μάλιστα, της ρωμαϊκής επικράτειας, είχε ως έμμεση συνέπεια μια σχετική έκτοτε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των δούλων.

Αυτός ήταν ο Σπάρτακος. Ένας άνθρωπος που έδωσε την ζωή του για την ελευθερία. Ένας άνθρωπος που προτίμησε να πεθάνει πολεμώντας, παρά να ζήσει μέσα στην σκλαβιά και την ανέχεια. Ένας άνθρωπος που έδωσε όραμα και ελπίδα στους δούλους, και αυτοί με την σειρά τους όταν πιάστηκαν αιχμάλωτοι, στην ερώτηση των Ρωμαίων για το ποιός είναι ο Σπάρτακος, τον τίμησαν με την ανδρεία τους, αναφωνόντας ένας ένας ''ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ''.

Ο Σπάρτακος είναι ένας άνθρωπος που εμπνέει τους επαναστάτες, τους καταπιεσμένους, τους σύγχρονους δούλους μέχρι τις μέρες μας, παρότι έχει πεθάνει εδώ και 2000 χρόνια. Το πνεύμα αυτού του επαναστάτη δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο προς την ελευθερία.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ. ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ ΠΟΤΕ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ!!! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ!!! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ!!! ΟΧΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ!!!

ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ!!!